با تمام بدنش گریه می‌کرد؛ آدم‌برفی‌ای که عاشق آفتاب بود.

ایده‌اش را از این شعر گروس عبدالملکیان گرفته بودم:
به شانه‌ام زدی، تا تنهاییم را تکانده باشی. 
به چه دل خوش کرده‌ای؟
تکاندن برف از شانه‌های آدم‌برفی! 

تقصیر را انداختند گردنش، از زیر پاهایش شانه خالی کردند و دارش زدند.

من، جنازه خود بر دوش؛ به دنبال گوری می‌گردم.

شاملو

نیمه پر لیوان به کنار، خود لیوان چقدر زیباست!

«برای فروش»

لباس‌های کودکی که زاده نشد.

برگرفته از اولین داستان شش‌کلمه‌ای از ارنست همینگوی:
For sale: baby shoes, never worn

من امروز از پدرم بزرگ‌تر شدم.

قبلاً سفر در زمان راحت‌تر بود.

ترجمه

او یک نت اشتباهی بود، وسط آهنگ مورد علاقه‌ام

- وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چی کاره بشی؟

+ من بزرگ نمی‌شم

{چگونه می‌توانیم به محک کمک کنیم؟}

گرمش بود؛ اما می‌لرزید.