مادر با گریه شیون می‌کرد: «التماس می‌کنم، من رو جاش ببرین» و کودکش را از دستان مرد می‌کشید.
+ «متاسفم خانم، فقط بچه‌ها»
و به پر کردن آخرین قایق نجات ادامه داد.

از نواب به میدان فاطمی می‌رفت.

{اگر نمی‌دانید بخوانید}

- چه می‌بری؟

+ دو چمدان لباس، صدها چمدان نفرت.

معشوق نارسیده‌اش آنقدر ناگهانی در آغوشش گرفت که از خواب پرید.

جای قرص‌های افسردگی، قرص برنج خورد.

«سقط جنین قتله»
[تروریست فریاد زد]

فقط تو را می‌دیدم؛ حتی با چشم‌های بسته.

مادربزرگ گفت: «دکترا می‌گن آلزایمرم»؛ دوباره.

آمدن کسی از تنهایی‌اش نمی‌کاست، و رفتن هرکس تنها‌ترش می‌کرد.

 به احتمال زیاد از وبلاگ کویر

«زود خوب شو»

[last seen a long time ago]