مدت زیادی بود که می‌خواستم این آهنگ رو بذارم ولی برای مشکلات وبلاگ و صندوق ذخیرش، نمی‌تونستم. امروز که می‌ذارمش دیگه حرف‌های گذشته تو دلم نیست، پس نوشته‌ها رو پاک کردم و فقط آهنگ رو می‌ذارم.

بشنویم، سوت پایان از کارن همایونفر.

دریافت حجم: 4.08 مگابایت

مدتیه صندوق ذخیره سازی وبلاگ دچار مشکل شده و من نمی‌تونم آهنگ آپلود کنم و باهاتون به اشتراک بذارمشون. یادم اومد که به چیز جالبی در استانبول برخورد کرده بودم و اون برای به اشتراک‌گذاری خوبه.

از قبل می‌دونستم زبان رسمی و دیوانی عثمانی زمانی به شدت تحت تاثیر فارسی بوده. حتی شنیدم که می‌شد نوعی از فارسی دونستش و بهش فارسی عثمانی گفت. این نفوذ عجیب فارسی در عثمانی رو می‌شه در مثلاً مولوی دید که در ترکیه زندگی می‌کرده. بعدها آتاتورک کار درست رو می‌کنه و ترکی رو از پوک شدن به دست فارسی نجات می‌ده. گرچه که طبق شنیده‌ها، ترکیه‌ای‌ها هنوز زبان دست‌‌و‌پا شکسته‌ای از ترکی دارن.

وقتی تو استانبول قدم می‌زدم گاهی نوشته‌های فارسی در سازه‌های قدیمیشون می‌دیدم. از زیباترین‌هاشون این نوشته‌های قشنگ در یکی از مساجد کهنشون بود که شعری فارسی-ترکی هست. فارسی شعر گفتن ترک‌ها به دلیل نفوذ بسیار زیاد فارسی در شعر اون زمان بود.

آب روانی بند نیک، رسم لطیفی کند نیک * شیرینی عالم قند نیک، {بقیش ترکیه}

پ.ن: با تشکر از نظرات، گویا اون نقطه‌ها زیر «سین» خونده نمی‌شه و برای زیباییه.

- چه می‌بری؟

+ دو چمدان لباس، صدها چمدان نفرت.

این روزها نگرانی را تماماً در صدای مامان حس می‌کنم. غم رفتن من در دل یک مادر احساسی که مدام بغضش را قورت می‌دهد. دانستن این موضوع روانم را می‌خراشد، نمی‌دانم کجا باید خودم را خالی کنم. چند روزیست به این آهنگ گوش می‌کنم. آهنگی که هیچ چیز از معانی‌اش نمی‌فهمم، تنها می‌دانم که درباره مادر است.

بشنویم؛ Les yeux de la mama(چشمان مادر) از کنجی گیراک

دریافت حجم: 14 مگابایت

حدود یک هفته پیش یکی از تلخ‌ترین صفحه‌های ویکی‌فام رو نوشتم؛ صفحه الکسی وانگنگایم. او استاد دانشگاه هواشناسی دانشگاه مسکو بود و فردی متعهد به آرمان‌های کمونیسم و استالین، کسی که بنیان‌گذار اداره دولتی هواشناسی شوروی بود.

در پی قحطی بزرگ اکراین(هولودومور) ملیون‌ها نفر از گرسنگی مردن و مردم گوشت هم‌دیگر رو برای زنده بودن می‌خوردن. شوروی، (از اون‌جا که نظام مقدس و رهبرش هیچ وقت اشتباه نمی‌کنن) به دنبال مجرم‌تراشی برای این فاجعه بود، یک جور قربانی کردن به درگاه مردم. الکسی وانگنگایم به جرم «پیش‌بینی غلط وضعیت هواشناسی با هدف نابودی کشاورزی اتحاد شوروی» به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شد و چند سال بعد در آن اردوگاه‌ها اعدام شد. شاید تلخ‌ترین قسمت ماجرا اون جا باشه که سال‌ها بعد با مدارک قوی‌ای گمانه زده شد که هولودومور یک قحطی طبیعی نبوده، بلکه یک قحطی مصنوعی به دستور استالین برای سرکوب بی‌رحمانه اکراینی‌ها بوده. سرکوبی که گریبان وانگنگایم رو هم گرفت.

البته ماجراجویی‌های مربوط به طبیعت استالین تنها این نیست. انگار دیکتاتورها و رهبران مملکت‌ها اشتها زیادی برای نظر کارشناسانه دادن در هر چیزی دارن، استالین هم از این قاعده مستثنی نبود. او طرح تحول طبیعت رو چند سال بعد از قحطی از خودش در کرد و چون رهبر بود باقی کشور هم باید بله قربان‌گو از این طرح حمایت و تمجید می‌کردن؛ طرحی که باعث نابودی منابع مالی و طبیعی شوروی شد و سرانجام با شکستی بزرگ متوقف شد.

معشوق نارسیده‌اش آنقدر ناگهانی در آغوشش گرفت که از خواب پرید.

هیچ فرقی ندارن دوستان! اردک برابر ترکی مرغابی هست که به فارسی راه پیدا کرده. مرغابی هم همون مرغِ آبی هست.

جالبه که معمول شدن واژه ترکی اردک در برابر مرغابی باعث شده خیلی‌ها فکر کنن این دو یکی نیستن و تو ذهنشون گونه انتزاعی‌ای از پرنده به نام «مرغابی» شکل بگیره که اصلاً وجود خارجی نداره. و بامزه‌تر اینه که وقتی سرچ کردم دیدم وب‌سایت‌هایی با انواع ژیمناستیک فکری و ذهنی خواستن تفاوت پرنده مرغابی و اردک رو بگن! درحالی که این دو یکی هستن، یکی فارسیه و یکی ترکی. این هم نشانه‌ای دیگر برای پست چرا زبان مهم است.

فرهنگ معین:

اردک (اُ دَ) [ترکی] (اِ.) مرغابی. یکی از طیور که در آب شنا می کند و در هوا نیز پرواز می کند. منقار پهن ، پاهای پرده دار و پرهای رنگین دارد.

عکس اردک یا مرغابی یا به زبون ما «سیکا»، کنار خونه پدربزگ من، همین امروز، روستای چیران در رشت.

به رشت آمدم تا با خانواده و این شهر خداحافظی کنم. تک‌تک خیابان‌هایش برایم خاطره است. چقدر خیابان‌های زیبایی دارد، شهری که دوستش دارم. بعد مدت‌ها گیلانی حرف زدم. تا جایی که یادم می‌آمد به خانه دوست‌های قدیمی‌ام سر زدم؛ همه‌شان رفته بودند. به کلوپ‌هایی که در کودکی آن جا بازی می‌کردیم رفتم و دیدم بسته شده و جایش کبابی‌ست. بعد احساس کردم که چقدر غریب شدم. حالا که این را می‌نویسم در خیابان هستم و هیچ چهره آشنایی ندیدم و کسی نیست که بخواهد من را ببیند. احساس غریبگی می‌کنم. این احساس برای کسی که روزگاری، زمانی که پا در رشت می‌گذاشت دوستانش یکی یکی به هم خبر می‌رساندند که «داش پیمان اومده» تا در خیابان و پارک شهر هم‌دیگر را ببینیم حس تلخی است.

فکرش را نمی‌کردم روزی خاطرات پارک‌شهر و سبزِ میدان انقدر برایم تلخ شود.

این آهنگ نیکولاس دی آنجلیس حدودا در سال 93 از محبوب‌ترین آهنگ‌هایم بود و روزی نبود که چند بار گوشش ندهم.

تقدیمش می‌کنم به همه ناشناس‌هایی که تمام این مدت بی هیچ چشم‌داشتی با پیام‌های خصوصی عالی‌شان خوش‌حالم کردند و هیچ راه ارتباطی‌ای نداشتند تا ازشان تشکر کنم. و تشکری دوباره به همه آن‌هایی که در ای‌میل و تلگرام برایم پیام‌های محبت‌آمیز فرستادند. تقدیم به نقطه‌ها، آندرلاین‌، حرف‌های الفبا، دیگر نام‌های مستعار و البته تو مراز که هیچ وقت نفهمیدم معنی نامت یعنی چه.

بشنویم la parfum de eglises (عطر کلیساها) از Nicolas de Angelis

دریافت حجم: 5 مگابایت