باورکردنی نیست ولی اغلب وبلاگ‌هایی که می‌خواندم دیگر به ندرت پست می‌دهند. فیدهای من با سرعت زیادی رو به خالی شدنند. مدتی هم هست که دیگر در بلاگستان چرخ نمی‌زنم تا وبلاگ جدید پیدا کنم (جدیدترین وبلاگی که خوانندش هستم دلکاو هست و دوستش دارم).

کم شدن فیدهایم که زمانی به روزی پنجاه پست می‌رسیدند حس مرگ می‌دهد*، حسی که اصلاً دوستش ندارم. خواستم از شما بپرسم که چه وبلاگ‌هایی می‌خوانید. من چون کم در بیان و بلاگستان چرخ می‌زنم احتمالاً بیشتر وبلاگ‌ها را ندیده‌ام (و گمانم چندان کسی این جا من را نشناسد). احتمالاً شما کلی وبلاگ تازه و زنده دارید.

پیشاپیش ممنونم. حتی ممنونم که هستید و بوی مرگ را از این وبلاگ می‌برید.

پ.ن: خیلی چیزها بوی مرگ می‌دهد. همین چند روز پیش که به‌طبع سال 1400 بود دیدم آخرین فهرست وبلاگ‌های برتر بیان مال سال 1396 است. بوی مرگ می‌داد.

هر چی به سنم اضافه شد، بیشتر اهمیت نگه‌داری از خاطرات رو درک کردم. من تو کودکی آدم عکسی‌ای نبودم و جمع شدن بزرگ‌ترها برای گرفتن عکس یادگاری برام خسته‌کننده بود، برای همین از عکس‌ها در می‌رفتم. امروز اما حسرت می‌خورم که چقدر کم عکس از کودکیم دارم. از مدرسه هم عکس چندانی ندارم. گاهی دوربین‌های دوستام منو شکار کردن و اندک عکسی باقی گذاشتن تا باهاشون از گذشته لذت ببرم. این روزها اما از همه چیز عکس می‌گیرم. سعی می‌کنم زمان رو ثبت کنم و مطمئنم حتی زمان‌های بی‌اهمیت امروز مرور شیرینی در آینده دارن.

تصمیم گرفتم کلکسیونی از پرنده‌ها، گل‌ها و هر جانوری که می‌بینم جمع کنم و حدود یک ماهه که دارم این کار رو می‌کنم. تو این راه با inaturalist آشنا شدم و اپش رو در گوشیم نصب کردم. شما هر جانداری رو که دیدین می‌تونین ازش عکس بگیرین و تو این اپ ثبت کنین. هوش مصنوعی اپ کمک می‌کنه بفهمین اون جاندار چی بوده و خیلی زیبا به بزرگ شدن کلکسیونتون کمک می‌کنه.

برای هر جاندار هم پروفایلی داره که توش اطلاعاتی رو دربارش نوشته. یکی از چیزهای جالب نقشه رخدادهایی هست که دیگرانی مثل شما از اون جاندار ثبت کردن. تقریبا همیشه بخش ایران تو نقشه بی‌رنگه چون کمتر کسی این اپ رو می‌‌شناسه.

شما می‌تونین کلکسیونی که من تو یک ماه اخیر جمع کردم رو این جا ببینین. یا همین کلکسیون رو جمع و جور و علمی‌تر در این جا. تجربه من خیلی مثبت بوده پیشنهاد می‌کنم این اپ سبک رو تو گوشیتون داشته باشین و یه وقت اگه چیزی دیدین سریع عکس بگیرین ازش. چند سال که گذشت می‌بینین راهتون به چه چیزهایی که نخورده.

از دانلودهای وبلاگ حس می‌کنم که این وبلاگ رو به مرگ است. دانلودهای ماه گذشته تنها 6 گیگ بود، پارسال همین ماه بیش از 50 گیگ دانلود داشت. اکنون چهار ماه است که دانلودهای وبلاگ زیر 10 گیگ می‌شود، آخرین باری که دانلودهای وبلاگ زیر 10 گیگ بود سال 96 بود.

نمی‌دانم درست است یا نه، ولی چند وقتیست بیشتر نظراتی که در خاطرم مانده فحاشی‌هایی است که مردم در پست‌های ضدشایعه من می‌نویسند. گاهی ای‌میل‌ها و پیام‌های تلگرامیشان اذیتم می‌کند* (و من در این موارد به سادگی اذیت نمی‌شوم).

باید بپذیرم که این وبلاگ دیگر خوانندگان بسیار کمی دارد. گوگل دیگر من را در 3 تای اول نمی‌آورد. پست‌هایش کمتر برای دیگران مهم است. احساس می‌کنم نسل جدید وبلاگ با من بی‌گانه‌است و من با آن‌ها. گذشته را به یاد می‌آوردم و از خودم می‌پرسم آن‌ زحمت‌ها و تلخی‌ها و کمک‌ها** و بدی‌ها که که به هر کس کردی چه شد؟ پاسخ می‌دهم «فراموش». احساس فراموش‌شدگی دارم.

از دست رفتن وبلاگ برای من آسان نیست. منی که هیچ جای دیگری در وب ندارم. نه شبکه اجتماعی‌ای و نه تریبون دیگری.

پ.ن*: منکر تشکرهای زیاد شما نیستم، قطعا تعداد تشکرها بیشتر بوده. همیشه از تشکرهایی که خواننده‌های وبلاگ در ای‌میل و تلگرام کرده‌اند خوش‌حال شدم. بیشتر از این خوش‌حال هستم که اکثر تشکرها از ره‌گذرانی بود که از گوگل به این وبلاگ رسیده بودند و پاسخ چیزی که سخت دنبالش بودند را یافته بودند.

پ.ن**: روزگاری به شدت دوست داشتم کمک کنم، حتی اگر می‌دانستم که طرف دیگر نه می‌تواند جبران کند و نه اگر می‌توانست می‌کرد. کمک کردن شوق و شوری بود که خودم داشتم و برای خودم انجامش می‌دادم. ولی انگار هر چه به عدد سنم اضافه می‌شود شورم برای کمک کردن بی‌چشم‌داشت کمتر می‌شود. نمی‌دانم اقتضای سن است یا نه، ولی این روزها اگر کمکی می‌کنم از روی عادت است تا علاقه.

«درسته که این فلسطینی‌ها خودشون کاری نکردن اما اجداد این عرب‌ها اجداد من رو کشتن و از خاکشون بیرون کردن. پس ما حالا حق داریم اون‌ها رو بیرون کنیم تا خاکمون رو پس بگیریم».

یک روز هست که مغزم از شنیدن این صحبت سوت می‌کشد. فقط می‌توانم سکوت کنم. حکم بی‌خانمان کردن ملیون‌ها کودک و نوجوان بی‌خبر از تاریخ را با این بهانه داد و راضی بود. این گفته آنقدر وحشیانه‌ است که نمی‌خواهم حتی برای نادرستی‌اش دلیل بیاورم. گاهی اما از فکرم می‌گذرد با این منطق باید کل ترکیه را تخلیه کنیم چون آن خاک مال ترک‌ها نبود. آمریکا چه؟ روی خاک و خون سرخ‌پوستان بنا شده.

با دوست مصری‌ام که درباره فلسطین حرف می‌زدم گفت که گرچه ماجرا دردناک است، اما دیگر اهمیتی به مسئله فلسطین نمی‌دهد. گفت «دیگه عرب‌ها براشون مهم نیست داداش، می‌دونی درسته که تلخه که بی‌خونه و خاک شدن، ولی عوضش تو هر کشوری که بخوان می‌تونن راحت شهروندی بگیرن. چند سالی که قطر زندگی کردم دیدم فلسطینی‌ها از وضع خوب‌های قطرن. راستشو بخوای بیشتر عرب‌ها هم از فلسطینی‌ها زیاد خوششون نمی‌یاد. می‌دونم چیزی که گفتم جای درد بی‌خانمانیشون رو نمی‌گیره، فقط خواستم توضیح بدم چرا عرب‌ها دارن کمتر اهمیت می‌دن بهشون. فعلاً مصر و بحرین و... با اسرائیلی‌ها دوست شدن. بقیه هم به زودی می‌شن. باید شل کرد».

امروز به محل تظاهرات فلسطینی‌ها رفته بودم. تکه مقوایی دیدم که برای شعار، رویش جمله‌ای را منسوب به مالکوم‌ اکس کرده بود*: «هر کسی که آزادی را از تو می‌گیرد، لایق یک رویکر صلح‌جویانه نیست». داشتم با خودم فکر می‌کردم که این شعارها چقدر بی‌هوده بوده. زور حرفش را زده. زور تا حدی قوی است که کاری می‌کند دیگران بگویند وضع فلسطینی‌ها آنقدر هم بد نیست چون می‌توانند جاهای دیگر شهروندی بگیرند.

پ.ن*: من مطمئن نیستم این جمله از مالکوم باشد. شاید باشد و شاید هم نه. تنها روی مقوا نام او نوشته شده بود.

سال اول دانشگاه که بودیم، یکی از دوستان نزدیکم با دختری از دانشگاه دیگر در رستوران یا کافه‌ای قرار گذاشته بود. اولین قرارشان بود و کبکش خروس می‌خواند که توانسته قرار بگیرد. گفت اگر چند آهنگ بی‌کلام قشنگ در قرار اول رو کند احتمالاً باکلاس باشد [خودش هم دوست داشت]، بعد از من خواست تا فولدر آهنگ‌هایم را باز کنم تا چند آهنگ انتخاب کنیم.

در میان آهنگ‌ها چشمم به آهنگی از کیتارو خورد. گفتم این آهنگ‌سازِ بسیار معتبر و معروفیست ولی نکته‌اش این‌جاست که همین چند ماه پیش در ایران کنسرت داشته*. اگر می‌خواهی آهنگ بهانه‌ای برای صحبت باشد این بهترین گزینه‌ است. او هم آهنگ را گرفت و برد.

امروز سال‌ها از آن ماجرا می‌گذرد. چند وقت پیش حساب فیسبوک ساخته بودم تا بتوانم از «فروشگاه» فیسبوک برای خرید اجناس دسته دو استفاده کنم. انگار الگوریتم‌های فیسبوک من را به دوستانم نشان داد و یکی یکی درخواست دوستی دادند. امروز آمدم و با کمال تعجب دیدم همان دختر به من درخواست دوستی داده. لبخندی به لبانم آمد و یاد آن خاطرات هجده‌سالگی خنده‌دار افتادم.

بشنویم، 絲綢之路[Silk Road](راه ابریشم) از کیتارو:

دریافت حجم: 2.9 مگابایت

پ.ن*: کیتارو از آهنگ‌سازان محبوب باباست. تا خبر کنسرت کیتارو رو شنید بهم زنگ زد و گفت به تهران می‌یاد تا کنسرت بریم اما کاری پیش اومد و نشد. شاید شما هم کیتارو رو با آهنگ بسیار معروفش  祭[Matsuri](فستیوال) بشناسین. 

دریافت حجم: 12.2 مگابایت

می‌خواهیم یک بازی زبانی بکنیم. بیایید نام واژه‌هایی که معنایشان بر خودشان نیز صدق می‌کند را «خودبیان‌گر» بگذاریم. روشن‌تر بگویم، اگر معنای واژه‌ای می‌تواند ویژگی‌ای از آن واژه را بیان کند آن واژه خودبیان‌گر است. مثلاً واژه «سه‌بخشی» خودبیان‌گر است؛ چون سه‌بخشی سه بخش دارد. ولی واژه «سیب» خودبیان‌گر نیست، چون سیب نیست. همان‌طور که واژه «خوش‌مزه» خودبیان‌گر نیست، چون خوش‌مزه نیست.

برای مثال‌های بیشتر، واژه‌های «بی‌رنگ» و «بی‌بو» خودبیان‌گر هستند؛ چون رنگ و بو ندارند. خود واژه «واژه» نیز خودبیان‌گر است چون خودش یک واژه است! «فارسی [صفت]» هم خودبیان‌گر است، چون فارسی است. حتی اگر گیرهای فلسفی را کنار بگذاریم، واژه «بامعنی» هم خودبیان‌گر است، چون معنی دارد.

پس نام هر واژه‌ای که معنایش می‌تواند ویژگی‌ای از خودش را بیان کند را خودبیان‌گر گذاشتیم. نام هر واژه‌ای که خودبیان‌گر نیست را هم ناخودبیان‌گر می‌گذاریم.

پرسش این است، خود واژه «ناخودبیان‌گر»، خودبیان‌گر است یا ناخودبیان‌گر؟

دوست مصری‌ام برای تخته‌بازی آمده بود خانه‌مان. یک سبک تخته نرد مصری یادم داد که شبیهش را ندیده بودم*. میان بازی خواست که آهنگ بگذارم، پرسیدم مصری؟ تعجب کرد. گفت جالب است که آهنگ مصری هم می‌شناسم. پرسید چه خواننده‌هایی را دوست دارم و من گفتم عمرو دیاب، محمد حماقی.. ناگهان دستش را دراز کرد و انگشت اشاره‌اش را طرفم کرد و گفت «او خواننده محبوبم است» بعد پرسید که چه آهنگی‌اش را دوست دارم. گفتم «ما بلاش». بلند خندید و گفت این محبوب‌ترین آهنگم است. بعد گفت که برایش عجیب بود که حماقی را می‌شناسم ولی از آن عجیب‌تر دوست داشتن ما بلاش بود، چون معروف‌ترین آهنگ این خواننده نیست.

بشنویم، ما بلاش (مرو) از محمد حماقی

دریافت حجم: 9.8 مگابایت

پ.ن*: مصری‌ها وقتی جفت شش می‌آورند می‌گویند «دوشش». فکر کنم از «دو شِش» فارسی آمده.

جدیداً دوستی مصری پیدا کردم. اسمش عبدالله‌ست. بچه خوبی هست، من و هم‌خونه‌ایم رو به افطار دعوت کرده. تعجب کرده بود که ما تا حدی عربی بلدیم. پیشش که بودیم در میون صحبت‌هاش گفت که چندان مذهبی نیست؛ من و دوستم بی‌اختیار خندیدیم. گفتیم که تو نه‌تنها نماز و روزه می‌گیری، بلکه یک دایره بزرگ از زخم سجده‌ روی سرت هست، در ایران تو یک ابرمذهبی تلقی می‌شدی. از این جا باب گفت‌و‌گو بیشتر باز شد تا بفهمیم حتی بچه‌های مثلاً خلاف‌ عرب با مال ما تفاوت دارن.

تعریف کرد یکی از دوستانش یک دوست‌دختر کانادایی گرفته بود و با هم اوقات خوشی رو می‌گذروندن. گذشت تا روزی به خونه اون دختر رفت و رفته‌رفته دید دختره لخت شده و روی تخت منتظر اونه. پسر عرب در اون لحظه فهمید باید بین خدا و خرما یکی رو انتخاب کنه، و یا که نه، شاید بتونه هر دو رو با هم داشته باشه!

ناگهان به دختر اصرار کرد که الان شدیدا نیاز داره سر به سر یکی از دوست‌هاش بذاره و از اون کمک می‌خواد! دختر نمی‌فهمید منظورش چیه و می‌پرسید که خوب باشه ولی چرا الان؟ ولی با اصرار پسر مواجه می‌شد. پسر عرب چندین بار یه جمله عربی رو با دختر کانادایی تمرین می‌کنه و می‌گه وقتی بهت گفتم توی تلفون این رو بگو. از سمت دیگه به دو تا از دوست‌هاش زنگ می‌زنه و می‌گه شما دو تا شاهدهای من هستین، خطبه عقد رو بخونین، و اون‌ها می‌خونن و دختر کانادایی هم با گیجی تمام اون جمله عربی رو می‌گه. حالا در ذهن پسر، او شرعاً با دختر ازدواج کرده و با خیال راحت خرما رو برمی‌داره. بعدها که از هم جدا می‌شن می‌ره پیش اون دو شاهد و دختر رو طلاق می‌ده، دختری که احتمالاً هیچ وقت نفهمید چرا در اون لحظه خاص چنین اصراری برای سر به سر گذاشتن بوده.

برام جالبه که وقتی انسان‌ها به تناقضی در زندگیشون می‌رسن دست به چه کارهایی که نمی‌زنن.

خبر فوت آزاده نامداری من رو برد به 3-4 سال‌ پیش. به عکس سلفی نگاهی کردم و یاد صندلی کودک پشت ماشینشون افتادم. اون بچه باید تا حالا نسبتا بزرگ شده باشه. حس عجیبی دارم.

سلام. اگه خواستین به این سه سوال جواب بدین.

1.  آیا به نظرتون بعضی پیازها تُند هستن؟
2. اگه مجبور باشین درباره مزه پیاز، بین تند و تلخ یکی رو انتخاب کنین، کدوم رو انتخاب می‌کنین؟
3. آیا ترک زبانید؟ (زبان مادری شما ترکیست؟)

پیشاپیش ممنون برای شرکت.

چون نمی‌خوام پاسخ‌ها از هم اثر بگیرن، همه رو چند روز دیگه تایید می‌کنم تا فعلا کسی پاسخ دیگری رو نبینه.