دوست مصری‌ام برای تخته‌بازی آمده بود خانه‌مان. یک سبک تخته نرد مصری یادم داد که شبیهش را ندیده بودم*. میان بازی خواست که آهنگ بگذارم، پرسیدم مصری؟ تعجب کرد. گفت جالب است که آهنگ مصری هم می‌شناسم. پرسید چه خواننده‌هایی را دوست دارم و من گفتم عمرو دیاب، محمد حماقی.. ناگهان دستش را دراز کرد و انگشت اشاره‌اش را طرفم کرد و گفت «او خواننده محبوبم است» بعد پرسید که چه آهنگی‌اش را دوست دارم. گفتم «ما بلاش». بلند خندید و گفت این محبوب‌ترین آهنگم است. بعد گفت که برایش عجیب بود که حماقی را می‌شناسم ولی از آن عجیب‌تر دوست داشتن ما بلاش بود، چون معروف‌ترین آهنگ این خواننده نیست.
این روزها نگرانی را تماماً در صدای مامان حس می‌کنم. غم رفتن من در دل یک مادر احساسی که مدام بغضش را قورت می‌دهد. دانستن این موضوع روانم را می‌خراشد، نمی‌دانم کجا باید خودم را خالی کنم. چند روزیست به این آهنگ گوش می‌کنم. آهنگی که هیچ چیز از معانی‌اش نمی‌فهمم، تنها می‌دانم که درباره مادر است.
بشنویم؛ Les yeux de la mama(چشمان مادر) از کنجی گیراک
سال‌هاست که ایران و کانادا پی داستان زهرا کاظمی روابط دیپلماتیک ندارند. این داستان به همراه تحریم‌ها یعنی ایرانی‌ها برای انگشت‌نگاری (که پنج دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد) باید به کشور دیگری بروند. از آن‌جا که ایران از بهترین گذرنامه‌های جهان را داراست ایرانی‌ها جز چند اندک کشور همسایه که می‌شود بی ویزا رفت کشور دیگری را انتخاب نمی‌کنند. امسال اما برای مدیریت عالی کرونا، همان چند کشور هم مرزهایشان به ایران را بسته بودند تا ترکیه بعد از پنج ماه مرزهای هوایی‌اش را باز کرد.
در ترکیه تنها آهنگ‌های ترکی گوش دادم. با هر ترکی که هم‌صحبت می‌شدم آهنگ‌های مورد علاقه‌اش را می‌پرسیدم. پیش از رفتن تاریخ استانبول را نگاه انداخته بودم، پیاده به ایاصوفیه و قصرهای سلاطین عثمانی رفتم و آهنگی را که سال‌ها بود می‌خواستم کنار همان دیوارهای بلند بشنوم گوش دادم؛ ساخت قلعه رومی از جان آتیلا. حالا می‌فهمم چرا این آهنگ را این جور ساخته. او آهنگ دیگری هم به نام ویوالدی در استانبول دارد اما نتوانستم مانند آهنگ قبلی ربط احساسی‌اش با استانبول را درک کنم.
اما کنار دریا که قدم می‌زدم، بیش از هر آهنگی کار زینب باکشی کاراتاگ به من روح استانبول را می‌رساند.
بشنویم Derdim Gizli(درد پنهانم) از Zeynep Bakşi Karatağ
دیروز باز هم به رودخانه رفته بودیم. وقتی خانواده در بالای آلاچیق یک کشاورز سفره انداخته بودند، من پا را تا زانو در رودخانه انداختم و برهنه‌پا بر سنگ‌هایش قدم زدم تا به زیر درختی خم شده رسیدم. چند دقیقه در زیر سایه‌اش ایستادم و به گوسفند‌ها نگاه کردم.
زمانی که به طبیعت می‌رویم من گوشی با خودم نمی‌برم ولی این بار خیلی هوس داشتم این آهنگ را زیر آن درخت بشنوم.
گوش کنیم، J'suis pas dupe (من ساده‌لوح نیستم) از pomme
امروز داشتم به آهنگ‌های ترکی گوش می‌دادم. به یک موسیقی راک رسیدم و حس کردم خواننده مدام می‌گه «گل‌دون». گشتم تا ببینم آیا این همون گل‌دون فارسی هست که به ترکی راه پیدا کرده؛ و فهمیدم که نه Güldün فعلی ترکیست به معنای «خندیدی».
گفتم این آهنگ رو با شما هم به اشتراک بذارم.
بشنویم Ne Güzel Güldün (چه زیبا خندیدی) از Pinhani
دیروز پرسیده شدم که آیا هنوز این آهنگ محبوب‌ترین آهنگم هست؟ جوابم بله بود. هم این آهنگ محبوب‌ترین آهنگ است و هم دسپینا وندی محبوب‌ترین خواننده‌ام.
نگاه به کودکی هم‌واره برای من همراه با درد شدیدی از نوستالژی است، نوستالژی توأم با موسیقی. کودکی من زمانی بود که آهنگ‌های شیش و هشت -که من زیاد دوستشان نداشتم- در ایران به شدت موج گرفته بودند و موسیقی فارسی ضعیف شده بود*. من بیشتر زمانم به آهنگ‌های خارجی گوش می‌دادم بی آن که کلمه‌ای بفهمم. خوش‌بختانه دقیقاُ همان زمان آهنگ‌های نوجوانانه در آن ور آب مد شده بودند.
حالا که عقب نگاه می‌کنم باید بپذریم سلیقه‌ام بسیار تغییر کرده، البته اگر با ده-پانزده سالگی‌ام هم‌سلیقه بودم باید تعجب می‌کردم. آهنگ‌هایی که روزگاری برایم ریتمی معجزه‌بار داشتند امروز آن رنگ قدیم را ندارند، مانند «دختری مثل تو» یا «سنگ‌دل». یاد گرفتن زبان انگلیسی و فهمیدن متن هم بخشی از علاقه‌ها را کشت، مثلاً «تنها یک رویا» دیگر برایم نابود شده؛ گرچه که هنوز هم ریتمی عالی دارد.
ولی بعضی آهنگ‌ها هیچ وقت برایم کهنه نشدند. یکی همین آهنگ که هر بار که گوشش می‌کنم تازگی دارد، یکی «خیلی کم خیلی دیره» از جوجو و چندین آهنگ دیگر. آبی را هم نباید جا بیاندازم.
پ.ن*: سلیقه هر کس متفاوت است. ولی من ترجیح می‌دهم صدها بار آهنگ رفته الهه را گوش کنم تا آهنگ‌های امروزی فارسی که حس نمی‌کنم شاعرشان صادقانه حرفی از دل زده.
فصل مورد علاقه من بهار هست. امسال، اولین سالی بود که بهاری نداشتم. صدای بل‌بل‌ها البته از باغ بزرگ کنار خونه ما هر روز و شب می‌یاد ولی جای بیرون رفتن‌های اردیبهشتی و چیدن آلوچه‌های نورسیده باید در اتاقم قرنطینه بمونم. دیدم این آهنگ ترکی بغض‌دار بهاری چقدر خوب بیان‌گر این حال و روزه.
بشنویم sursun bahar(پاینده باد بهار) از Can Kazaz
امروز که باز این آهنگ دسپینا به گوشم خورد، یادم افتاد یه که زمانی چه کپی بازاری بود تو ایران از ریتم این آهنگ. تنها یک مثالش که یادم اومده آهنگ شادی حرومه رضا راد هست.
به آهنگ‌های دسپینا وندی تو ایران تجاوز شده و تا دلتون بخواد آهنگ‌هاش رو دزدیدن. بیشتر از سه سال پیش درباره کاور کردن آهنگ چشم‌های خیس من محسن یگانه از دسپینا نوشته بودم. ولی یگانه آهنگ دلم رو بردی رو هم از دسپینا کپی کرده. و بسیاری خواننده‌های دیگه که این کارو کردن. آهنگ معروفی از دسپینا وندی نیست که کپی نشده باشه.
بشنویم Thelo Na Se Do(می‌خوام ببینمت) از Despina Vandi
پ.ن: در زمان گوشی‌های نوکیا یک آهنگ دیگه به نام آمین تیراتا (Amintirea ta به معنی خاطرات تو) در گوشی‌ها به وفور شنیده می‌شد. این آهنگ رومانیایی هست به خوانندگی Liviu Guta و Florin Salam. این هم کپی شده از دسپینا هست.
روزهایی که ایران و آمریکا پرتنش بودند و با موشک سخن می‌گفتند روزهای آسانی نبود. جوی در هوا بوی جنگ می‌داد و در همین هوا امیرحسین طالبی شعری به زبان دزفولی دربارهٔ جنگ نوشت. شعری به نام دِنگ که به فارسی همان مَنگ می‌شود. خواننده‌اش محیا حامدیی، دختری بیست ساله (1377) است، هم‌سن امیرحسین.
این آهنگ را در وبلاگ می‌گذارم تا ثبتی باشد برای تکه‌ای از این روزها. تاکید می‌کنم که تنها تکه‌ای. هواپیما بماند؛ اعتراضات بماند؛ آزار خانواده‌ها و به دروغ بسیجی خواندن هم‌دانش‌گاهی‌های کشته شده من بماند؛ معامله قرن بماند؛ ویروس کرنا بماند... آه که چقدر این روزها در یک آهنگ جا نمی‌گیرد.
امروز دیدم که بازدید ماه قبل به شکل عجیبی زیاد بود. چند روز پیش بیش از هزار بازدید کننده داشت؛ عددی که بیشتر از سه برابر میانگین این وب‌لاگه. بعد دیدم میزان دانلود وبلاگ هم رکورد زده و به 46 گیگ در ماه قبل رسیده. این جهش خوش‌حالم کرد و این که دیدم بقیه آدم‌ها هم سلیقه موسیقیایی من رو دوست دارم بهم شادی داد. برای همین گفتم یک آهنگ شاد تقدیمتون کنم.
این آهنگ اسپانیایی سال‌ها پیش اومده بود و خیلی معروف شد. یادمه من و خواهرم یه مدت مکررا گوشش می‌دادیم و کمی می‌رقصیدیم. البته موزیک ویدئوی این آهنگ هم بی‌تاثیر نبود چون به زیبایی خود آهنگه. شاید علتی که این آهنگ رو دوست دارم ریتم خلاقانشه که تو هر آهنگی حس نکردم.
بشنویم، آهنگ اسپانیایی La Camisa Negra(پیراهن سیاه) از Juanes
دریافت حجم: 6.53 مگابایت لازم به ذکره که گروه بروبکس اولین آهنگ خودشون بورلی هیلز که مجنر به معروف شدنشون شد رو از این آهنگ کپی/کاور کردن. (کلیپش هم به وضوح گرفته شده از shake that امینم هست). حتی آهنگ بعدی بروبکس یعنی بابا تو کی هستی هم کپی‌ای هست از آهنگ دیسکو پارتیزانی شانتل. برای این می‌گم، چون یادمه اون زمان تاکید زیادی بود که ببینید این‌ها چه ریتم‌های خلاقانه و نبوغ‌آمیزی رو با امکانات کم داخل ایران ساختن. (گرچه با این حال هم به نظرم در کل کارشون قویه).
سرندیپیتی تنها نام شخصیت صورتی کارتون جزیرهٔ ناشناخته نیست؛ «serendipity» واژه‌ای انگلیسی با پیشینه ایرانیست که به یافته‌ای نیکو به صورت ناگهانی اشاره دارد. دست‌آوردی اتفاقی و مثبت که جوینده به دنبالش نبوده، اما به دستش آورده. همان‌طور که بعضی آدم ها ناگهان خوشبخت می‌شوند، همان‌طور که شاید شما یک روز سرندیپیتی خود را بیابید.
پ.ن: واژه سرندیپیتی از واژه ایرانی سرندیپ ساخته شده. سرندیپ به معنای سریلانکایی است.
ذات متن برای خوانده شدن است؛ کپی بدون ذکر منبع مجاز می‌باشد.
دریافت حجم: 9.8 مگابایت