در روزهای قرنطینه هر وقت که خسته می‌شدم به سایت‌هایی می‌رفتم که تصادفی یک نمای خیابانی گوگل(google street view) باز می‌کردند. من با لذت دیدن طبیعت از دور وقتم را سپری میکردم و در این بین، زیباترین‌هایشان را بوک‌ماک. این جا می‌ذارمشان تا هیچ وقت گمشان نکنم.
من زاده شمال کشورم و بسیار در کنار دریا بودم. کاش ما هم چنین ساحلی داشتیم. این ساحل در مجمع‌الجزایر ساموآ، در ناکجاآباد اقیانوس قرار دارد.
این جا نیوزیلند است. چه چمن‌های یک‌دست زیبایی، آن هم چسبیده به یک خلیج. شاید محله پول‌دارها باشد که انقدر رسیده‌اند.
این خانه‌ای در وکوور کاناداست. سرسبزی و زیبایی از سراسر این تصویر می‌ریزد.
این‌جا فیلیپین است. زیبای‌اش حد ندارد.
این یک مسیر در نیجریه است. آن‌قدر با حیوانات صمیمی، که چند میمون روی دسته پل بی‌توجه به دوربین نشسته‌اند.
این‌جا هم ده‌کده‌ای در سوئد.
در این جست‌و‌جو‌ها، گاهی به آدمک‌های ترس‌ناک و مرموز بر می‌خوردم. مثلاً این و این. نمی‌دانم چرا آن‌جا هستند ولی به گمانم دلیلی دارد. ولی عجیب‌ترینشان این یکی بود در ژاپن. اگر خیابان‌ها را یک دوری بزنید می‌بینید که پر است از آدمک‌های پارچه‌ای. تقریباً همه‌جای خیابان چندتایی پیدا می‌شوند. سرچ که کردم فهمیدم کار پیرزنی ژاپنیست که هر وقت کسی در محله می‌میرد؛ آدمکی پارچه‌ای از او درست می‌کند و می‌گذارد کنار خیابان تا مردم او را فراموش نکنند. از آن جا شروع شد که او بعد از سال‌ها برای یافتن پدرش به آن روستا برگشت، ولی پیدایش نکرد. پس آدمکی پارچه‌ای از او ساخت تا از اندوهش بکاهد. بعد هر که می‌رفت یک آدمک می‌شد.
پ.ن: شما هم اگر جای زیبایی در نمای خیابانی گوگل می‌دونید بگید.
