مدتیه صندوق ذخیره سازی وبلاگ دچار مشکل شده و من نمی‌تونم آهنگ آپلود کنم و باهاتون به اشتراک بذارمشون. یادم اومد که به چیز جالبی در استانبول برخورد کرده بودم و اون برای به اشتراک‌گذاری خوبه.
از قبل می‌دونستم زبان رسمی و دیوانی عثمانی زمانی به شدت تحت تاثیر فارسی بوده. حتی شنیدم که می‌شد نوعی از فارسی دونستش و بهش فارسی عثمانی گفت. این نفوذ عجیب فارسی در عثمانی رو می‌شه در مثلاً مولوی دید که در ترکیه زندگی می‌کرده. بعدها آتاتورک کار درست رو می‌کنه و ترکی رو از پوک شدن به دست فارسی نجات می‌ده. گرچه که طبق شنیده‌ها، ترکیه‌ای‌ها هنوز زبان دست‌‌و‌پا شکسته‌ای از ترکی دارن.
وقتی تو استانبول قدم می‌زدم گاهی نوشته‌های فارسی در سازه‌های قدیمیشون می‌دیدم. از زیباترین‌هاشون این نوشته‌های قشنگ در یکی از مساجد کهنشون بود که شعری فارسی-ترکی هست. فارسی شعر گفتن ترک‌ها به دلیل نفوذ بسیار زیاد فارسی در شعر اون زمان بود.
آب روانی بند نیک، رسم لطیفی کند نیک * شیرینی عالم قند نیک، {بقیش ترکیه}
پ.ن: با تشکر از نظرات، گویا اون نقطه‌ها زیر «سین» خونده نمی‌شه و برای زیباییه.
