دیروز پرسیده شدم که آیا هنوز این آهنگ محبوب‌ترین آهنگم هست؟ جوابم بله بود. هم این آهنگ محبوب‌ترین آهنگ است و هم دسپینا وندی محبوب‌ترین خواننده‌ام.
نگاه به کودکی هم‌واره برای من همراه با درد شدیدی از نوستالژی است، نوستالژی توأم با موسیقی. کودکی من زمانی بود که آهنگ‌های شیش و هشت -که من زیاد دوستشان نداشتم- در ایران به شدت موج گرفته بودند و موسیقی فارسی ضعیف شده بود*. من بیشتر زمانم به آهنگ‌های خارجی گوش می‌دادم بی آن که کلمه‌ای بفهمم. خوش‌بختانه دقیقاُ همان زمان آهنگ‌های نوجوانانه در آن ور آب مد شده بودند.
حالا که عقب نگاه می‌کنم باید بپذریم سلیقه‌ام بسیار تغییر کرده، البته اگر با ده-پانزده سالگی‌ام هم‌سلیقه بودم باید تعجب می‌کردم. آهنگ‌هایی که روزگاری برایم ریتمی معجزه‌بار داشتند امروز آن رنگ قدیم را ندارند، مانند «دختری مثل تو» یا «سنگ‌دل». یاد گرفتن زبان انگلیسی و فهمیدن متن هم بخشی از علاقه‌ها را کشت، مثلاً «تنها یک رویا» دیگر برایم نابود شده؛ گرچه که هنوز هم ریتمی عالی دارد.
ولی بعضی آهنگ‌ها هیچ وقت برایم کهنه نشدند. یکی همین آهنگ که هر بار که گوشش می‌کنم تازگی دارد، یکی «خیلی کم خیلی دیره» از جوجو و چندین آهنگ دیگر. آبی را هم نباید جا بیاندازم.
بشنویم، Katalaveno(می‌فهمم) از Despina Vandi
دریافت حجم: 5.81 مگابایت
پ.ن*: سلیقه هر کس متفاوت است. ولی من ترجیح می‌دهم صدها بار آهنگ رفته الهه را گوش کنم تا آهنگ‌های امروزی فارسی که حس نمی‌کنم شاعرشان صادقانه حرفی از دل زده.
- ۲۰/۰۷/۲۱